Bu makale, okul içi şiddet olgusunu ve eğitim yönetiminin bu tür olaylara karşı geliştirdiği kriz yönetimi stratejilerini kapsamlı bir şekilde ele almaktadır. Okul içi şiddet, fiziksel, psikolojik veya sözel zarar verme davranışlarını içeren geniş kapsamlı bir sorundur ve eğitim ortamında ciddi olumsuz etkiler yaratmaktadır. Makalenin ilk bölümü, okul içi şiddetin tanımını ve bu tür olayların öğrenciler, öğretmenler ve okul topluluğu üzerindeki etkilerini incelemektedir. İkinci bölüm, eğitim yöneticilerinin kriz yönetimindeki sorumluluklarını ve şiddet olaylarına müdahalede liderlik ve karar alma süreçlerini değerlendirmektedir. Üçüncü bölümde, şiddetin önlenmesi için eğitim ve farkındalık programları, güvenlik önlemleri ve politikalar gibi önleyici stratejiler detaylandırılmaktadır. Ayrıca, kriz anında izlenecek adımlar ve psikolojik destek süreçleri ele alınmaktadır. Dördüncü bölümde, Türkiye'den ve dünyadan başarılı kriz yönetimi örnekleri incelenmekte ve öğrenci, veli ve personelin katılımının önemi vurgulanmaktadır. Sonuç bölümünde ise, eğitim politikalarında yapılacak değişiklikler ve teknoloji ile izleme sistemlerinin kullanımı gibi önleyici ve müdahaleci stratejiler özetlenmekte, gelecekteki araştırmalar için öneriler sunulmaktadır. Makale, okul içi şiddetin önlenmesi ve etkili müdahale stratejilerinin geliştirilmesi için eğitim yöneticileri ve politika yapıcılar için kapsamlı bir rehber sunmayı amaçlamaktadır.
This article provides a comprehensive overview of the phenomenon of school violence and the crisis management strategies developed by educational administrations in response to such incidents. In-school violence is a wide-ranging problem that includes physical, psychological or verbal harming behaviors and has serious negative effects on the educational environment. The first part of the article examines the definition of school violence and the impact of such incidents on students, teachers and the school community. The second part assesses the responsibilities of educational administrators in crisis management and their leadership and decision-making processes in responding to violent incidents. The third section details preventive strategies for violence prevention, such as education and awareness programs, safety measures and policies. It also discusses the steps to be followed in times of crisis and psychological support processes. The fourth section examines successful examples of crisis management from Turkey and around the world and emphasizes the importance of student, parent and staff involvement. The conclusion summarizes preventive and intervention strategies, such as changes in educational policies and the use of technology and monitoring systems, and offers suggestions for future research. The article aims to provide a comprehensive guide for educational administrators and policy makers to prevent school violence and develop effective intervention strategies.